ای آدم پر مدعا !
خبر نداری ز لحظه ها
خود بینی و خود پسندی
هر چه را تا نوک بینی دیدی
وسیع کن دیدگان را
اقیانوسی کن این دل را
نباشد غرور پایه و اساس
تواضع حس دوستی انسان
رشد کن تا بی نهایت
گر کنار گذاری تکبرت
خواروحقیریست پی در پی
گر دائم به ظلم تن دهی
وجود خویش عزیز دار همیشه
وجود دیگران هم مهمه
قدر دان زندگانی به نفس خوش
شادیها تو تقسیم کن با جملات خوش
گر دانی دلی نیازاری با ادعا
تو گذاشته ای دست در دست خدا
گر خواهی بینی روی او
با نیک نفس دائم روبرو شو
ای آدم پر مدعا
خبر نداری از لحظه ها
گر بوَد ز پیشت گوسفند صفتی
خشم گرگ را پیشت کند نشانی
گر خواهی باشند صاف و یکدل
خوش دار نفس پا گذار روی دل
ای آدم پر مدعا
خبر نداری ز لحظه ها
با تو شکوفا شوم هر دم
بیادی چه رها شوم هر دم
احساسم نیاز تو دارد هر دم
روحم در پی تو آید هر دم
در کنارم هستی نیستی هر دم
فکرم در گیر لحظاتم هر دم
زمزمه نامت فراموش نکنم هر دم
دل برفت مانده نیم هوشی هر دم
گذر روزها خورشیدی کند غروب
شبها با مهتاب شوم همسو
ستاره شمارم تا سحر
شهابهای در گذر را طی کنم
به دادم برس دلتنگم ز سنگینی فضا
رهایم باش بشکن قفل و بند وحصار
انتظار برای تو بی معنا شده
دلی که برایت میزد سرد شده
رد و بدل سرمای حرفها
میکند دلها را ز هم جدا
در را بستی به پشت خویش
وقتی کنی دلها را ز خود ریش
گر مانم در محوطه محدود
تمام افکار و وجودم شود دود
هماندم تکرارت کند پریشانم
چه دانی لطمه ای زدی به روحم
سر به فضای باز زنم آنی
تا که آرام شود حال و هوائی
سیاهی پشت سر گذار ای دل
کم کن گله ز روزگار ای دل
هر آنچه ترا پریشان کند
بدان ترا محکم و استوار کند
موج تند زندگی نه آن توست
از آن مکاران روزگار توست
ای دل آرام گیر هست کسی
که وجودش برایت می تپد قلبی
خواهان تو بسیار آرام گیر ای دل
دانی خدا عاشق نه تنهائی ای دل
دل بکَن از این شوم زندگی
تا شود برایت موقعیت بهتری
بگذار ماند بی تو با گرگ پیر یکدل
رهاکن تا سوزد با غرورش بی دل
نقاب برچهره زنند دو روهای روزگار
فریبند آلوده سازند لحظه پاک
دچارت کنند لحظه های پر از خوار
آنچه فکر شومشان بزن تو کنار
بخاک مال پوزه مکاران
محو ساز بساط حیله شان
سیاهی پشت سر گذار ای دل
کم کن گله ز روزگار ای دل
در کنج خانه چه دانی
چه گذرد حال بیرونی
کنج خانه دوری گزین
خویش رها شو در زندگانی
نباشی رها در زندگانی
چه دارد وجودت ارزشی
ارزشی شد منتخب الهی
باشی در دنیا فریادرسی
از بهر خود حاجتروای نیازمندی
همانکه میزند دائم به دری
از بهر خویش بازکن گرهء کوری
گر ز دستت آید تا میتوانی
وجودت را نکن حصار کنج منزل
برخیز و دادرس باش از ته دل
گر مظلومی پیش پایت شد پدیدار
ناجیش باش تا که رهد ز گرفتار
گر نیازمندی شد همرهت چند صباحی
بزل و بخشش کن تا حد توانائی
گر دردمندی شد پی دلجوئی
گوش کن همرهش شو تا میتوانی
گر گمراهی ناپیدا راهی
با محبت راهنمایش باش درست راهی
گر نا بینا عصا بدست در راهی
یاریش کن ای دوست ز بهر الهی
گر تمنای دعا کرد ز بهر دل سیاهی
به درگه خدا کن برایش استغاثه ای
در کنج خانه چه دانی
چه گذرد حال بیرونی
از کنج خانه دوری گزین
خویش رها شو در زندگانی
بعد بارش عصرگاهی
وزد نسیم باطراوتی
هماندم لحظات شادی
هر سو و آنسوی برکه ای
برکه زیبا و باصفا از صمیمیت
دهد ندا ز عمق زیبای طبیعت
پروانه ها هر یک بیک سو
میکشد پروازشان تا به افق
رقص پروانه ها ریتم خاص خویش
میدهد جلوه بر احوال خویش
برکه با طراوت خاص خویش
میزبان پروانه ها میهمان خویش
الوان پروانه های خاص طبیعت خویش
هر کدام کنند رقص با ساز خویش
میکند شاد حال و هوای خویش
سازند بساط زیبائی در جمع خویش
تا به افق پر کشند با جمع خویش
سازند رنگین کمان از الوان خویش
* تا ارتباط صلح بین مخلوق با خدای خویش *
اینست قصه زیبای پروانه ها
جلوه دهند به طبیعت خدا
مرو ای دوست؛ مبر ز برم خاطراتی
بس که دلتنگم بهر خدا کن بحالم فکری
مرو ای دوست مبر خاطرات خوبی
که با تو زنده شد این دل ؛ با یادی
لوح زرین خاطراتم حک شده قلبی
بگذار بتپد به یادت همیشه قلبی
می فشارد وجودم را بغضی
نه آمدنت شد فهمم نه رفتنی
دور ز هم گوشه نشین قصه ای
بین من و تو بود چه فاصله ای
چه دلتنگ شدم برایت وقت رفتی
یاد آور خاطراتت شد دلم چه بساطی
ضربه زد به دلِ تنگم تو بودی نبودی!
همی دانم خراب شد بیادت دنیایم بسی
بیاد تو ز دل برخیزد هر جمله ای
ترا ندیده ؛ حاشا گذشت زمانه ای
بس یاد تو شکست وجودمی
هر که را دیده ترا دیده شایدی
*ای دوست مرو؛ مبر ز برم خاطراتی*
رفتنت انداخت به دلم چه آشوبی
هماندم که شد بیادت خاطراتی
جای خالیت چه دلتنگم خدایا
هر کجاست بکن او را نگهدار
مرو ای دوست مرو
مبر خاطراتت را ز برم نرو
لحظه های بودن در کنار دوستان
دوستانی که از قدیم همدم مهرگان
گفت و شنودهای زیبا
گذر بهترین لحظات
بی توقع ؛ بی ریا
در کنار آشنایان
تکراری ندارنداین لحظات
بگو و بخندِ بی اشارات
پریشان حالی راهی ندارد
که پیش یارانم ؛ هماندم
لحظات با دوستان بودن
شماری از عمر بی حسابند
پدر و مادر ؛ ز یاران دیرینه
باشند یا ... خاطراتشان عزیزه
خواهر و خواهر زادگان
هستند از بهترین دوستان
برادر و برادرزادگان
هستند از بهترین یاد آوران
دائی تا نوادگان
هستند ز خاطرات گذشتگان
عمو تا نوادگان
هستند بهترین آبادی اجداد
دور هم بودن با دوستان دیرینه
دور کند ز آدمی حالت افسرده
در خویش تقویت کنیم اراده
تا برکنیم ریشه هر چه شریره
شریری که کِشد نقشه جدائی
بین من و توکه دوست دیرینه ای
یاد آور هشدار الهی دائم در زندگانی *
برکن ای انسان حیله های شیطانی
همره و همیار هم در زندگانی
حفظ کن حرمت محبت تا مرزی
تعادل پیشه کن تا میتوانی
تا که هستی ؛ بزن نقش وفاداری
همیار و همسو در یک طرف
نکن پایمال حق وحقوق انسانیت
گر کنی بی حرمتی خواسته نخواسته
شکند چهره وفاداری آنچه خدا خواسته
پس همانحال جوابگیت خدایت
میدهد آنچه لایقست پاسخت
دل انسانی را به درد آوری وانگهی
به وجود آورده ای خشم الهی
یاد آور هشدار الهی دائم در زندگانی *
برکن ای انسان حیله های شیطانی
همره و همیار هم در زندگانی
حفظ کن حریم محبت تا مرزی
عینک دودی ز چهره بر کنم بینم حال خویش
به وقتش گذارم کنار ؛ گیرم دلتنگی خویش
دوست دارم بینم طبیعت خدا را به رنگ خودش
بعد هر بارانی میکشد رنگین کمان به آسمانش
دانی معنی رنگین کمان چیست در آسمانش
نشان قولیست که دگر انتقام نگیرد از مخلوقش
بعد هر بارانی چه باصفا شود طبیعت باطراوتش
میدهد نوید از آن دل پر ز مهر فرشتگانش
طبیعت خدا را نتوان کشید با تمام وجودش
چون قدرت مخلوق نمیرسد به خدایش
هزاران رنگ دهی باز کم آوری به وجودش
چون خدا به اراده خود آنی کند وجودش
دست در دست دهند فرشتگانش
کنند کامل و عیان سپهر و زمینش
دریائیست در روز ، آسمانش
خورشید تابان ؛ گرمای روزانه اش
دریائیست در شب ؛ همان آسمانش
ماه تابان رهرو روشنگر شبهایش
مملو ز ستارگان در آسمانش
تزئیین دهنده در شبهای تارش
در تمام وجود شاهد اعمال ما
میدهد دائم هشدار در لحظه ها
که ای انسان دوست دارم تا حد خود ترا
نیازی به تو نیست فقط باش سپاسگزار
ریشه چاقی ز افسردگیست
باعث بی تحرکی چاقیست
گر زنده شود به عشق دلی
تمام وجود به عشق شود فعالی
چاقی خود معضلی
که غمگین شود انسانی
شادی از دل گیرد شود پر تحرکی
ورزش با شادی پذیرد به تحرکی
گر باشی افسرده حال
دستورگیرنداعضا از آن حال
گر باشی شادان دل
اعضای تو شوند پر تحرک ز دل
اول بیندیش افکار افسرده را به درمان
وانگه دستور ده به وجودت عیان
وجود انسانی نیاز به شادی افکار
وجود انسانی نیاز به دلی شاد
کند زندگی را پر از صفا
با فعالیت روزمری و کار
تا شود اضافه های بدن آب
بریزد دائم با تعرق معضلات
اول بیندیش افکار افسرده را به درمان
وانگه دستور ده به وجودت عیان
