دفتر شعر من ....

روزها و شبها را ورق میزنم

خود اندیشه ام چه ها کرده ام

روزها پی از پی هم گذشتند

ماهها پس دیگری گذر کردند

سالها رسید وباز هم سال دیگر

چه مانده ازت باقی، تو ای بشر

چه سودی ازت در این دنیای فانی

چه گذاشتی ز خود خاطرات بباقی

یا دلی را یک به یک رنجاندی

راندی از خود و پریشان کردی

یا که خود ز وابستگیها رها شدی

یا دلها زعشق و شور شاد کردی

آیا مرهمی بودی برای دردمندی

آیا رهنما ئی برای کوره راهی

من و تو هر کدام مملو از روح خدائی 

دنیایم خصلت من ؛ خصلت تو دنیائی

یادم آید تا این حین از زمانه

صبوریم شاید که دنیا خوب بفهمه

 تو در من سازنده ز کمبودها یم

 من در تو سازنده ز کمبودهایت

دست در دست هم دنیا را به تکامل

گر شویم موفق این هست نتیجه تحمل

روزها و شبها را ورق میزنم

خود اندیشه ام چه ها کرده ام

انسان محکوم شد به زندگی

در کنارش  ،  کمی هم اختیاری

تا که سازد از خود دنیائی

قدر داند نعمتهای  خدائی

انسان محکوم شد به زندگی

سرکش، مغرور، دائم به راهی

در اوست دائم، روح خلقی

گرفته از شیاطین  تا به دیوی

گرفته از فرشتگان  تا به ناجی

انسان محکوم شد به زندگی

تا که دریابد با سختی، راحتی

برای لقمه ای نان و آب حقی

میزند سگ دو تا حد توانی

خداهم شاهد اعمال او، هر دمش

گر صدایش کند  ، شود همرهش

یاری رسان  گذر سخت جاده ها

رساند او را به اوج بهترینها

انسان محکوم شد به زندگی

در پی وجود با عظمت خدائی

آنقدر انسان به درگاه خدا کرد ناله ای

به منم بده کمی از این دنیا اختیاری

خدا هم از سر مهر و عشقی

پنداشت که انسان بدنیا تکاملی

اختیار نیمی از دنیایش را

به او سپرد تا که شود رام

انسان هم روز به روز کرد ترقی

ساخت ماشینهای جور وا جوری

آنقدر پیشرفت کرده  در کارش

تبدیل شده به ماشین مکانیکی دنیایش

آینده کاردنیا را خدا خوب داند

گر قدرت ماشینها افزایش یابد

شاید بجائی رسد که ماشینها

تسلط یابند به وجود انسانها

در اختیار گیرند قدرت انسانی

وجود انسان شود نیروی باطری

گر سیه شود روزی آسمان به دود

دگر نرسد انرژی خورشید از دود

پیشرفت دنیا شد وابسته انرژی خورشید

 نابودی دنیا گرنباشد انرژی خورشید

برای بودن عمر طولانی ماشینها

شاید شود نیروی انسان برایشان

خدا خواهد رسد انسان به تکاملی

اما او زیاده خواهی کند با طمعکاری

نباشد راضی به حق و حقوق خویش

آنقدر سماجت کند تا رسد دنیا به سیهی

دگر انسان از خدا نتواند کند شاکی

که چرا دنیایم را اینطوری ساختی

چون اختیاریست که انسان خواست

دنیا را با دست خویش اینطوری ساخت

قدرت فرّاری که انسان به ماشینها داد

چند قدمی در رویای حیات وحش

چه زیبا بودند حیوانات  وحش

هر کدام  بودند درآَرامش محیط خویش

زندگی داشتند در اوج مستی خویش

طبیعت بکر و زیبای حیات وحش

یاد آور قدرت خدا به حیات وحش

گر آسیبی رسد به طبیعت بکر وحش

نابود شود مناظر زیبای طبیعت  وحش

هرگز بخشیده نشویم گرباشد به دست انسان

باشیم سازنده طبیعت دست نزنیم  به ویران

چون خدا پهن کرده برایشان این شگفتی را

خانواده گوریلها چه زیبا در بساط خویش

محیط آرامی بود رها درحیطه خویش

فلامینگوها با رفتارهای دوگانه خویش

شناور بودند باهم در احوال خویش

ماران میخزند روی الوان چمنها

اما در گذرمحیط داشتند هوای مرا

پرندگان در عالم چهچه زنان

مینواختند در طبیعت زیبا

شیران و ببران ز هم گریزان

پای زنان در قلمرو خود در انتظار شکار

آهوان دور ز جباران در برکه  وحش

عاشقانه زندگی میکردند در جمع زیبای وحش

خلاصه کنم چه پر معنا بود حیات  وحش

کل حیوانات راضی به زندگی درطبیعت وحش

این بود قصه طبیعت بکر و زیبای  وحش

برخی ازمخلوقات بی خیال زندگی

همونائی که هستند بار دیگری

خانه و کاشانه را رها کرده

دائم زیر یوغ استثمار دیگریه

با بی خیالی و بی تعصبی

پشت پا زده به هر چه خوبی

از بس تو زندگی بی خیاله

کسی اونو دیگه حساب نمیاره

هر از گاهی اسمش که بیاد

گفته میشه همون آدم بی خیال

بود و نبودش دیگه فرقی نداره

حتی برای افراد خانواده

 اگه ظاهری هم بی قراره

حدسِت درسته ! دو رو و بی خیاله

خنده وگریه هایش چه بی معنا شده

گفت و شنودهاش همه از بی خیالیه

هماندم که کارش باشه با دیگری

زبانبازیش کنه باز مردم فریبی

بی خیالٍ خانواده دائم در پس دیگری

 پرسه زنه ازین زندگی به اون زندگی

بی خیال ؛ همه رو جون هم اندازه

خود قاطی نمی شه زود کناره میگیره

دائم خواسته دیگری را گناهکار کنه

مدام از دگری برای هدفش مایه میذاره

نه حس وفاداری داره این بی خیال

به کذ ب گذر میکنه خوشی دنیا

الکی خوشی شده معیار زندگیش

اصلا نیست بفکر خانواده خویش

چه بد باری میشه دائم مزاحم دیگران

پر توقع و بیخیال کارش شکار لحظات

چه خوب بود باشد میانه روی در امورات

نه آنچنان  ذوب نه یخبندان در امورات

در زندگی اندازه کاری شود معیار

حد و اندازه نگهداشتن در امورات

گر دائم پرسه زنیم دوراز زندگی خویش

سرد شویم روزگاری  از زندگی خویش

سعی نکنم بفهمم که ایمان آورم

                 سعی کنم ایمان بیاورم تا بفهمم

 شناخت ذات خداست ایمانم

                   نشان دهد او پابرجاست ایمانم

کل مراحل درک و شعور  ایمانم

                  میگذرد از بناهای ذات فهمم

میدهد ذات الوهیت در وجودم

                تا که دریابم حقیقت را با ایمانم

 در این تقدس کلمه آرامش زندگیم

              تکامل دهنده واژه ایمانم ؛ ایمانم

 تنها وجود مقدس خداست ایمانم

               از هر چه پلیدیها جداست ایمانم

گر چه ایمان آورم آزاده ام

              گر چه ایمان آورم آرامشم

گر سنگ زیرین آسیاب هم باشم

            ایمان من؛ دانم خوشبخترینم

سعی نکنم بفهمم که ایمان آورم

            سعی کنم ایمان بیاورم تا بفهمم

ریشهء پایه و اساسِ اعتماد

دور اندیشی ز ذهن آزاد

گر کنی اموری را اداره

خواست تو؛ رسد به نتیجه

گرخواهی کوه از زمین جدا شه

اعتمادتو کوه از زمین جدا شه

اعتماد در تو همان ایمانه

ایمانی که رساند به آستانه

گیری قدرت از آن یگانه

گرنیاز قدرت جسم نباشه

وقتی ایمان تو پر قدرته

توان تو در امورات زیاده

تکرار اعتماد لحظه به لحظه

در وجودت توان ده ز ریشه

گر پشت کاری در امورات

تقویت کن در خود تو اعتماد

اعتماد به نفس بهترین نفَس

میرساند پیامت را به مغز

تو بهترین لحظه ای هم نفَس

برخیز تو کن دنیا را عوض

توانی گر خواهی ز اعتماد

بده دست در دست اجتماع

تا کنی دنیائی به گلستان

بهترین سازی دنیا با اعتماد

اینست در تو حس اعتماد

گر خواهی پیشرفتی در دنیا

آسایشی به دنیا نیست  ،  دمی

                        آسایش خواهی ؛ رو به فرسایشی

نوزادی  سر گذارد  در عالمی

                     با حرص و ولع کند بیدادگری

آسایش دنیا  ،  سلب کند ز طفولی

                    چون داند آسایش نیست دمی

گر رسد آدم به اوج عالمی

                   دائما سبک کند بارهای زمینی

چند صباحی دگر  ،  جایگزینی

                شود سنگینتر از بار اول زمینی

پلکها گر سنگین شوند دمی

               جویای آسایشند  کو دمی

گر خواهی آسایشی دمی

                با دوستان کن تو مروت دمی

گر خواهی آسایش ز دنیا دمی

               با دشمنان کن تو مدارا دمی

گر خواهی نه در بند عذاب وجدانی

              حق را ادا ناحقی نکن تا میتوانی

گر خواهی آسایش افکاری

               رها کن خود ز بند نابسامانی

آسایش به دنیا نیست دمی

              فرسایشی؛ گر خواهی آسایش دمی

انتقام گرگ از بچه اش نستانند   

  گرگِ پیر و عبوس را انتقام گیرند

گر باشد حس انسانیت 

پای میز مذاکرات بنشانند

باشد حلال مشکلات     

    پس چرا در پی انتقام     

بوَدمشکلی، شو همصحبت

 تأثیرش رد وبدل صحبت

 خواهی انتقام کنی پیشه     

   نخواهی رسید به نتیجه

انتقام، حس شریر شیطانی  

کند تفرقه بین دوستانی

گر عاقل کار خویش باشی        

نفوض نکند حیله شیطانی

خدا را به قلبت کن صدائی     

بشنو از او براستی تو پیامی

وجود انسانی ز انتقامجوئی جدا 

همیشه باش بفکر چاره کار

زمزمه ام  دائم ترا یادی     

                       ترا بینم بهر جا  ناظری

گشوده برم جاده هائی

                     مقصد ترا بینم خدائی

گر رسد رهی بت پرستی

                    مقصد تو خدای حقی

گر رهی گویش ادیانی

                     مقصد تو خدای جهانی

گر رهی کعبه عشقی    

                   مقصد تو خدای عشقی

منظور توئی کعبه و بتخانه توئی

               منظور توئی کعبه نه بتخانه توئی  

گذرم گرجاده ای نامعلومی

              شکستم گر بتی بود به راهی

مقصود رسیدن تو حس خدائی

                  ویرانه بتخانه حس خدا پرستی

 مقصودم تو خدای حقیقتی

                  حی و حاضر در هر سوئی

وجودم تو و تو وجودمی

                  مقصود تو بهانه همه راهی

حس وجدان شده خداپرستی

                    سرمایه معنوی به تو رسیدنی