دفتر شعر من ....

گفت پیغمبر ز سرمای بهار 

تن مپوشانید یاران زینهار

بانک با جان شما آن می کند 

کان بهاران با درختان می کند

لیک بگریزید از سرد خزان 

کان کند کو کرد با باغ و رزان

راویان این را به ظاهر برده اند 

هم بر آن صورت قناعت کرده اند 

بی خبر بودند از جان ، آن گروه 

کوه را دیده ندیده کان بکوه 

آن خزان نزد خدا نفس و هواست 

عقل و جان عین بهارست و بقاست

مرغ ترا عقلیست جزوی در نهان 

کامل العقلی بجو اندر جهان

 جزو تو از کل او کلی شود 

عقل کل بر نفس چون غلی شود

پس به تاویل این بود کانفاس پاک

چون بهارست و حیات برگ و تاک

گفت های اولیا نرم و درشت 

تن مپوشان ز آنکه دینت راست پشت 

گرم گوید ، سرد گوید خوش بگیر 

ز آن ز گرم وسرد بجهی وز سعیر 

گرم و سردش نوبهار زندگیست 

مایه صدق و یقین و زندگیست

ز آن کزو بوستان جانها زنده است

زین جواهر بحر دل آکنده است 

بر دل عاقل ، هزاران غم بود 

گر زباغ دل خلالی کم بود 

برگزیده ای از اشعار مولانا جلال الدین محمد (مشهور به مولوی)