دفتر شعر من ....

به صد حیله مگو کاشانه، رفته به غارت 

نی اعتبار و اعتماد  ،  گذری ز  وجودت

به صد مکر، خواهی پایمال کنی ، حق

خود ندانی در گرو هست حال و هوایت

شاکی زین  که نبودی،  امانتدار با صداقت

حق از آن کسی، که بزرگ شده موطن 

اصل و نسبی، به نام پدر و مادر

نه آنکه از راه رسید، کند ادعای حق 

تا به حال گر بودی، روی مال غصب

خود مهیا، چه پاسخ، به روز محشر 

حساب و کتابیست ، دنیا و آخرت 

هر آنچه بردی ، همه از مال غصب

خدا شاهد ، بر یکایک اعمالست 

آنکه به ناحق ، ضایع کند حق

پر مدعا را هرگز ادعایی نباشد

مجنونی که نداند فرق شادی و غم 

 به غم، بزک شادی، به شادی، بزک غم

به غم، از هر سوی رخ نما کرده بزک 

خود نداند، به دیدگان شده،  چو دلقک

همچون عروسکی، کوک شده رفتارش

ای آدمیزاد قانع باش، نی ، در آز و طمع   

گر به قناعتی ، خداوند کند رستگارت  

حق از آن کسی، که بزرگ شده موطن

اصل و نسبی، به نام پدر و مادر

نه آنکه از راه رسید ، کند ادعای حق