جاده را طی کنم به آخر
به امید رسیدنی باز هم
چه فرسوده ندائی میسراید
جاده میرسه به بن بست
قصه ما تموم شده
جاده برام غریب شده
فزصتمون چه کم شده
حوصله ها چه سر شده
دلبستن چه آسون شده
دل کندنه که سخت شده
جاده صدایم کرد روزی
وانگه مرا کرد راهی
جاده امید داد به زندگی
قولی شد که نداره انتهائی
گذر سرما و گرمای جاده
گذر بهار و پائیز جاده
فرسوده کرد زمانه
همان ندائی که شده فرسوده
خدا امیدم را نگیر
بگذار بماند بهار دلی
حاده صدایم میکند
بگذر ز غم رهایم میگند
قصه هنوز ادامه داره
زندگی هست پر ز خاطره
جاده انتها نداره
این دل من و توست که بی قراره
فزصتمون چه کم شده
حوصله ها چه سر شده
خدا امیدم را نگیر
بگذار بماند بهار دلی
